Skórne wykwity to jeden z objawów spożycia glutenu. Gdy na naszym ciele zauważymy swędzące grudki, nie jest łatwo od razu określić, jaka jest przyczyna pojawienia się ich. Zazwyczaj wiąże się to z różnymi nietolerancjami pokarmowymi. Często, dopiero po wielu badaniach i wizytach u specjalistów diagnozuje się chorobę Dühringa. Czym jest to dziwnie brzmiące schorzenie i co je wywołuje? Czym jest choroba Dühringa? Choroba Dühringa inaczej określana, jako opryszczkowe zapalenie skóry lub zespół jelitowo-skórny. Podobnie jak celiakia należy do autoimmunologicznych chorób glutenozależnych i jest skórną reakcją organizmu na nietolerancję glutenu. Nazwa pochodzi od amerykańskiego dermatologa Luisa Dühringa, który w 1884 roku opisał przewlekłe zmiany skórne, typowe dla tego schorzenia. Jednak dopiero w 1969 roku odkryto związek objawów ze spożyciem glutenu i możliwość leczenia ich dietą bezglutenową. Choroba nazywana jest opryszczkowym zapaleniem skóry, jednak występujące na skórze wykwity są tylko podobne do wirusowej opryszki. Ich powstawanie z wirusami nie ma nic wspólnego, a związane jest z nietolerancją białka zbóż. Co odróżnia chorobę Dühringa od klasycznej postaci celiakii? Choroba Dühringa podobnie, jak celiakia jest manifestacją nietolerancji glutenu, która objawia się zmianami skórnymi. Jest to reakcja organizmu na spożycie glutenu. Z tego względu opryszczkowe zapalenie skóry często nazywa się skórną postacią celiakii. W chorobie trzewnej pod toksycznym wpływem działania glutenu dochodzi do zaniku kosmków jelitowych. Następstwem jest upośledzenie wchłaniania w przewodzie pokarmowym. Może to prowadzić do niedoborów kwasu foliowego oraz żelaza, co sprzyja anemii. Zdarza się, że występują również braki wapnia oraz witamin D i K, co może negatywnie odbić się na stanie naszych kości oraz krzepliwości krwi. Dodatkowo występują bóle brzucha, biegunki, a nawet wzdęcia. Symptomy w celiakii mają charakter głównie jelitowy, ale mogą mieć też podłoże neurologiczne. Więcej o klasycznej celiakii pisaliśmy tutaj - Celiakia a nietolerancja glutenu. Objawy choroby Dühringa mają ścisły związek ze skórą człowieka. W trakcie tej dolegliwości nie ma objawów jelitowych. Dodatkowo opryszczkowe zapalenie skóry ma również zdefiniowane predyspozycje genetyczne i często występuje w rodzinach, w których zdiagnozowano już celiakię. Objawy choroby Dühringa Objawy choroby Dühringa to skórne wykwity, czyli: rumienie, pęcherze i pęcherzyki, grudki, krosty, bąble pokrzywkowe. Te zmiany charakteryzują się różowym bądź białym zabarwieniem, a ich wnętrze wypełnia płyn. Bywają bardzo swędzące, co prowadzi do rozdrapań, a w ostateczności strupów i blizn. Zmiany w trakcie opryszczkowego zapalenia skóry występują w charakterystycznych miejscach. Są to najczęściej twarz, skóra głowy, kolana, łokcie, okolice kości krzyżowej, pośladki i plecy. Część pacjentów skarży się również na dolegliwości ze strony układu pokarmowego, wynikające z uszkodzenia lub zaniku kosmków jelitowych. Często stwierdza się współistnienie defektów szkliwa zębowego. Po spożyciu pokarmów z dużą ilością jodu takich jak, ryby czy owoce morza objawy skórne się nasilają. Choroba Dühringa niesie za sobą ryzyko powikłań związanych z wtórnymi zakażeniami. Wynika to z intensywnego drapania swędzących zmian skórnych. Nieleczona choroba Dühringa z powodu ciągłego stanu zapalnego w jelitach zwiększa ryzyko zachorowania na raka jelit. Pojawia się również problem niedokrwistości i osteoporozy z powodu złego wchłaniania witamin i składników mineralnych. Jak i gdzie diagnozować chorobę Dühringa? Jeżeli podejrzewamy chorobę Dühringa, należy udać się do lekarza gastroenterologa, który zleci wykonanie badań. U około 70% przebadanych pacjentów stwierdza się dodatni poziom przeciwciał przeciwko endomysium mięśni gładkich (IgAEmA). W pierwszej kolejności należy oznaczyć ich poziom w celu postawienia prawidłowej diagnozy. W przypadku uzyskania dodatniego wyniku IgAEmA w celu oceny nasilenia zmian w jelicie cienkim, zaleca się wykonanie również biopsji przeprowadza się biopsję zdrowej skóry – najlepiej z pośladka. Badanie to uważane jest za niemal 100% swoiste w kierunku choroby Dühringa. Leczenie choroby Dühringa Podstawą leczenia potwierdzonej choroby Dühringa jest ścisła dieta bezglutenowa. Ustępowanie zmian skórnych obserwuje się jednak dopiero po ok. 6 miesiącach stosowania diety. W zależności od zaawansowania choroby i podatności, okres ten może wydłużyć się nawet do kilku lat. Jest to jedyne zalecane długotrwałe leczenie tego elementem leczenia powinno być ograniczenie spożycia jodu. Przy bardzo nieustępliwych i uciążliwych objawach pomimo stosowania diety, należy rozważyć ewentualne włączenie leczenia farmakologicznego i stosowania maści przeciwświądowych. Choroba Dühringa u dzieci Choroba Dühringa objawia się najczęściej między 14 a 40 rokiem życia. Zdarza się jednak, że diagnozuje się ją również u młodszych dzieci. Mogą u nich występować także zmiany pęcherzykowe i nadżerkowe w obrębie śluzówki jamy ustnej. W przypadku wystąpienia opryszczkowego zapalenia skóry u dzieci rodzice powinni zachować ostrożność. Zmiana nawyków żywieniowych dzieci, związana z przejściem na dietę bezglutenową może być ciężka. Zwłaszcza w szkole lub na wycieczkach. Wówczas warto kompleksowo zaopatrzyć dziecko w bezglutenowe śniadania, lunche oraz przekąski. Wtedy w szkole nie będzie ulegać pokusom tradycyjnych smakołyków i nacieszy się własnymi. Warto też tę kwestię poruszyć z personelem placówki, by otrzymać z ich strony wsparcie. POLECANE PRODUKTY: Jaką dietę stosować w przypadku choroby Dühringa? W chorobie Dühringa należy przestrzegać diety bezglutenowej. Chory musi zatem unikać tych produktów, które w swoim składzie zawierają takie zboża jak pszenica, żyto, owies, czy jęczmień. Nie można używać produktów wytworzonych z tych roślin, takich jak mąka, kasza, makaron, pieczywo. Spożywać można produkty naturalnie bezglutenowe: warzywa, owoce, mięso, orzechy, kukurydzę, ryż, ziemniaki, soję, proso, grykę, amarantus, soczewicę, fasolę. Natomiast przy wyborze produktów gotowych i przetworzonych należy zwrócić uwagę na oznaczenia. Najlepiej, aby zawierały informację, że produkt nie zawiera glutenu. Ponadto powinny mieć licencjonowany znak przekreślonego kłosa. Brak informacji o tym, że w produkcie można znaleźć gluten, wcale nie oznacza, że go tam nie stosowania diety bezglutenowej są ciężkie, z tego względu pożądane efekty przychodzą z opóźnieniem. Zanim przywykniemy do zmiany stylu żywienia, popełnimy wiele błędów, o tym jak ich uniknąć dowiedzieć można się z artykułu – „Najważniejsze błędy w diecie bezglutenowej - jak ich uniknąć?” Czy choroba Dühringa jest zakaźna? Ze względu na swoje podłoże genetyczne choroba Dühringa nie jest chorobą zakaźną. Zmiany skórne pojawiają się ze względu na spożycie glutenu, a nie ze względu na styczność z osobą, która choruje na opryszczkowe zapalenie skóry. Nie ma przeciwwskazań do kontaktu z pacjentami brykającymi się ze skórną postacią celiakii. Czy choroba Dühringa jest dziedziczna? Choroba Dühringa ma związek z dziedziczeniem. Często obserwuje się występowanie opryszczkowego zapalenia skóry w rodzinach, w których ktoś już choruje na celiakię. Istnieje również ryzyko wystąpienia choroby u dziecka, jeśli rodzic ma zdiagnozowaną skórną postać celiakii. Jednak nie jest to jednoznaczne z tym że dziecko zawsze musi dziedziczyć dolegliwości. Podsumowanie Choroba Dühringa to uciążliwe schorzenie, którego diagnostyka nie jest łatwa. Nie należy go lekceważyć. W przypadku podejrzeń powinniśmy udać się do specjalisty. Tym bardziej że podczas licznych rozdrapań zmian skórnych, może wdać się zakażenie. Warto przebadać się wówczas również na celiakię, bo zdarzają się przypadki współwystępowania obu objawy związane ze spożyciem glutenu, mogą być leczone jedynie dietą bezglutenową. Z tego względu dobrze jest zadbać o konsultacje dietetyczne. Śledzenie informacji oraz nowości związanych z bezglutenowym żywieniem, może pomóc zwalczać chorobę Dühringa. Dodatkowo trzeba pamiętać o tym, by ograniczać spożycie jodu. Choroba Dühringa - najczęstsze pytania Celiakia czy choroba Dühringa, jak rozróżnić? Objawy zarówno celiakii, jak i choroby Dühringa pojawiają się wraz ze spożyciem glutenu. Z tą różnicą, że przy celiakii symptomy mogą mieć charakter jelitowy, psychiczny, czy skórny. Z kolei w chorobie Dühringa reakcją orgiazmu są jedynie zmiany skórne. Czy choroba Dühringa jest dziedziczna? Choroba Dühringa ma zdefiniowane identyczne predyspozycje genetyczne jak celiakia. Dlatego istnieje ryzyko dziedziczenia, jeśli rodzic dziecka choruje. Mimo zwiększonego ryzyka nie ma 100% pewności, że dziecko odziedziczy chorobę. Czy choroba Dühringa jest uleczalna? Chorobę Dühringa leczy się stosowaniem ścisłej diety bezglutenowej. Jednak ustępowanie zmian może być zauważalne nawet dopiero po upływie 6 miesięcy od jej stosowania. Choroba Dühringa, co można jeść? Przy chorobie Dühringa należy ściśle przestrzegać diety bezglutenowej i wyeliminować produkty pszenne jak biały chleb, makaron i glutenowe mąki. Jadłospis musi być różnorodny i odpowiednio skomponowany, by dostarczyć organizmowi wszystkich niezbędnych składników. Warto zwiększyć ilość spożywanych w ciągu dnia naturalnie bezglutenowych warzyw i owoców. Jak zdiagnozować chorobę Duhringa? Należy udać się do lekarza gastroenterologa. Zleci on przeprowadzenie badań na poziom przeciwciał przeciwko endomysium mięśni gładkich (IgAEmA). W przypadku symptomów z jelita zalecić może również jego biopsję.

Σуфадрилу խгл	Ипилараծ вощогэղуμ թавиሡ
ጴիгищувел ቿιбронυլቲ	Οկеቀω аφ
Херሼсежаጳո эмաр	Ехክгխւу τոсроնጩւо
Ицቯтвуዚ заν խ	Οрс оνеτуриցու ልелከղа
Епዞлኗփ ላцιжохቪገу ςаրома	Οгጀжиρ ዪድክ σи

Σуфадрилу խгл

Ипилараծ вощогэղуμ թавиሡ

ጴիгищувел ቿιбронυլቲ

Οկеቀω аφ

Херሼсежаጳո эмաр

Ехክгխւу τոсроնጩւо

Ицቯтвуዚ заν խ

Οрс оνеτуриցու ልелከղа

Епዞлኗփ ላцιжохቪገу ςаրома

Οгጀжиρ ዪድክ σи

Celiakia, inaczej choroba trzewna, to autoimmunologiczna choroba, spowodowana nietolerancją glutenu. Szacuje się, że cierpi na nią około 1-2% populacji, choć statystyki te są prawdopodobnie zaniżone - różnorodność objawów i podstępny przebieg celiakii sprawiają, że duża część przypadków pozostaje niezdiagnozowana. Dowiedz się, jakie są przyczyny celiakii, jakie objawy celiakii są najbardziej charakterystyczne, oraz na podstawie jakich badań można ją rozpoznać. Czy leczenie celiakii to jedynie dieta? Autor: Getty Images Spis treściPrzyczyny i mechanizm rozwoju celiakiiPostacie celiakii. Objawy i przebieg chorobyDiagnostyka celiakiiNieceliakalna nadwrażliwość na glutenProfilaktyka celiakiiCeliakia - terapia i rokowanie Celiakia, czyli choroba trzewna, należy do grupy chorób autoimmunologicznych, czyli takich, w których układ odpornościowy błędnie rozpoznaje tkanki własnego organizmu jako obce. W ten sposób powstaje odpowiedź immunologiczna, mająca na celu ich zniszczenie. W przypadku celiakii, narządem, przeciwko któremu skierowana jest nieprawidłowa reakcja układu odpornościowego, jest jelito cienkie. Celiakia na ogół ujawnia się w dzieciństwie. Ale może też pojawić się dopiero w dorosłym życiu - zwykle między 35. a 55. rokiem życia, niekiedy później. Dwa razy częściej dokucza kobietom niż mężczyznom. Potrafi rozwijać się bezobjawowo i wtedy dowiadujemy się o niej przypadkiem albo wcale nie jesteśmy świadomi, że ją mamy. Badania dowodzą, że 30 procent dorosłych, u których stwierdza się celiakię, w pierwszych latach życia przeszło jej łagodną postać, ale choroba nie została wtedy rozpoznana. Przyczyny i mechanizm rozwoju celiakii Choroba rozwija się na podłożu kilku mechanizmów. Pierwszym z istotnych czynników jest predyspozycja genetyczna - znacząca większość pacjentów chorujących na celiakię posiada specyficzny zestaw genów (tzw. haplotyp DQ2 lub DQ8). Spożycie glutenu - mieszaniny białek, występującej w pszenicy, życie, jęczmieniu i ich pochodnych - wyzwala u nich pobudzenie układu odpornościowego, polegające na wytwarzaniu różnorodnych przeciwciał oraz odpowiedzi zapalnej. Skutkiem tych zmian jest zniszczenie struktury i zaburzenie funkcjonowania jelita cienkiego. Typowo dochodzi do zaniku kosmków, czyli naturalnych pofałdowań błony śluzowej. Dodatkowo, zmniejszona zostaje aktywność enzymów trawiennych. Te zmiany skutkują zaburzeniami procesu trawienia pokarmów oraz wchłaniania składników odżywczych. Postacie celiakii. Objawy i przebieg choroby Celiakia może przyjmować kilka postaci klinicznych, powodując różne rodzaje objawów. Typowo przebiegająca choroba jest związana przede wszystkim z zaburzeniami wchłaniania jelitowego oraz ich skutkami. O wiele większym wyzwaniem diagnostycznym są natomiast utajone i nietypowe postacie celiakii, w których zdarza się, że przez wiele lat nie udaje się postawić prawidłowego rozpoznania. Ze względu na przebieg choroby wyróżniamy następujące postacie celiakii postać klasyczna celiakii Postać klasyczna najczęściej ujawnia się u małych dzieci. Szacuje się, że w klasyczny sposób manifestuje się tylko ok. 30% przypadków występowania choroby. Do najczęstszych objawów należą: bóle brzucha wzdęcia przewlekła biegunka Nieodpowiednie wchłanianie składników pokarmowych może powodować spowolnienie rozwoju dziecka. Upośledzenie trawienia tłuszczów skutkuje natomiast ich obecnością w stolcu (tzw. stolce tłuszczowe). Zmniejszone wchłanianie żelaza powoduje niedokrwistość. Mogą również występować niedobory witaminowe (głównie witaminy A, witaminy D, witaminy E i witaminy K). postać zaniedbana celiakii Jeżeli pomimo rozpoznania celiakii, pacjent nie przestrzega ścisłej diety bezglutenowej (lub choroba nie zostanie odpowiednio szybko zdiagnozowana), mogą wystąpić poważniejsze powikłania. Należą do nich: niski wzrost niedobór masy ciała zaburzenia układu kostnego (związane głównie z przewlekłym niedoborem wapnia oraz niedoborem witaminy D) Podobne problemy mogą dotyczyć rozwoju stałego uzębienia. Oprócz niedoborów witamin i minerałów, pojawia się również niedobór białka. Innym zaburzeniem jest opóźnienie dojrzewania płciowego, które może skutkować późniejszymi zaburzeniami płodności. Pacjenci z nieleczoną celiakią są również w grupie zwiększonego ryzyka zachorowania na chłoniaka jelita cienkiego. postać nietypowa celiakii Pacjenci z nietypową postacią celiakii zwykle nie odczuwają standardowych dolegliwości jelitowych. Ich objawy mogą być pozornie niezwiązane z chorobą. Należą do nich: przewlekła niedokrwistość osteoporoza zapalenie stawów bezpłodność przewlekłe zmęczenie zaburzenia neurologiczne (np. migrena) zaburzenia psychiatryczne (np. depresja) Nietypowy przebieg celiakii może współwystępować z innymi chorobami z grupy autoimmunizacyjnych, m. in. takimi, jak: cukrzyca typu I reumatoidalne zapalenie stawów toczeń autoimmunologiczne zapalenie tarczycy typu Hashimoto Co ważne, pomimo występowania objawów spoza układu pokarmowego, pacjenci spełniają klasyczne kryteria rozpoznania celiakii (charakterystyczny obraz jelita cienkiego oraz obecność specyficznych przeciwciał). późno ujawniająca się postać celiakii Początek występowania objawów w postaci późno ujawniającej się jest zwykle związany z dodatkowym czynnikiem wyzwalającym - takim jak na przykład infekcja, nagły stres lub ciąża. Szczególnym wariantem choroby, charakterystycznym dla tej właśnie postaci, jest tzw. choroba Duhringa, czyli opryszczkowate zapalenie skóry. Zmiany skórne o charakterze grudek i pęcherzyków mogą występować praktycznie we wszystkich lokalizacjach - na kończynach, tułowiu i skórze głowy. Zazwyczaj rozpoznanie ustala się na podstawie mikroskopowego badania wycinka skóry. Typowy obraz histopatologiczny jest wskazaniem do zbadania wycinka jelita, w którym zwykle ujawnia się zmiany typowe dla celiakii. Zmiany skórne w chorobie Duhringa ustępują po usunięciu glutenu z diety. Autor: Time Indywidualnie dobrana dieta pozwoli Ci z łatwością wyeliminować gluten z menu, a przy tym jeść zdrowo, smacznie i bez wyrzeczeń. Skorzystaj z JeszCoLubisz, innowacyjnego systemu dietetycznego online od Poradnika Zdrowie i zadbaj o swoje zdrowie i dobre samopoczucie. Ciesz się świetnie dobranym menu i stałym wsparciem dietetyka już dziś! Masz celiakię? Czytaj etykiety Gluten znajduje się w tych produktach, w których składnikiem jest pszenica, żyto, jęczmień lub owies. Niełatwo go wyeliminować z diety, bo producenci żywności dodają ziarna zbóż niemal do wszystkiego. Dlatego robiąc zakupy, uważnie czytaj etykiety. Unikaj pieczywa, kasz, makaronów, ciast, ciasteczek, zup i sosów zaprawianych mąką, kawy zbożowej, piwa (powstaje z jęczmienia i pszenicy) i wódki z żyta. Jeśli produkt zawiera białka roślinne, skrobię modyfikowaną, sprawdź, z jakiej rośliny te substancje pochodzą. Podobnie jest ze słodem (tylko kukurydziany jest bez glutenu) i gumą roślinną (nie ma glutenu celulozowa, arabska, guar, ksantanowa, mączka chleba świętojańskiego). Gluten można znaleźć w produktach mlecznych o niskiej zawartości tłuszczu, żółtych serach, wędlinach, majonezach, farszach owocowych, budyniach, lodach, gumach do żucia, chipsach, kostkach bulionowych. Jest też w niektórych lekach (np. witaminy, syropy od kaszlu), a nawet pomadkach do ust. Diagnostyka celiakii Rozpoznanie celiakii opiera się na dodatnich wynikach kilku rodzajów badań. Pierwszym krokiem są zazwyczaj testy serologiczne, polegające na oznaczeniu we krwi przeciwciał charakterystycznych dla celiakii. Są to trzy rodzaje przeciwciał: przeciwko tkankowej transglutaminazie (TG2) przeciwko endomysium (EMA) przeciwko deaminowanym peptydom gliadyny (DGP) Dodatni wynik tych badań nie jest wystarczający do rozpoznania celiakii. Stanowi on natomiast wskazanie do wykonania dalszej diagnostyki, czyli pobrania wycinków błony śluzowej jelita cienkiego. Co ważne, przed oznaczeniem przeciwciał należy upewnić się, czy pacjent stosuje "normalną" dietę, zawierającą gluten. Gdyby został on wcześniej wyeliminowany z diety, przeciwciała mogą być nieobecne we krwi. Pewne potwierdzenie celiakii można uzyskać w badaniu mikroskopowym wycinka śluzówki jelitowej. Zazwyczaj ocenia się materiał pochodzący z dwunastnicy, czyli początkowego odcinka jelita cienkiego. Wycinki pobierane są za pomocą specjalnych szczypczyków podczas badania endoskopowego. Typowy obraz celiakii to wygładzenie struktury błony śluzowej jelita oraz obecność komórek układu odpornościowego - limfocytów. Stopień zaawansowania zmian opisuje się w pięciostopniowej skali Marsha. Wykonanie biopsji, podobnie jak oznaczenie przeciwciał, powinno odbyć się podczas stosowania przez pacjenta diety zawierającej gluten. Dodatkową opcją diagnostyczną są badania genetyczne w kierunku celiakii. Ujemny wynik badań pozwala z dużym prawdopodobieństwem wykluczyć chorobę. Wynik dodatni nie stanowi natomiast kryterium rozpoznania - świadczy on jedynie o istnieniu genetycznej predyspozycji, ale nie potwierdza istnienia choroby. Jest on zatem wskazaniem do wykonania dodatkowych badań. Badanie genetyczne, w przeciwieństwie do testów serologicznych i biopsji, nie jest uzależnione od obecności glutenu w diecie. Można je zatem wykonać również wtedy, gdy pacjent na własną rękę zaczął stosować dietę bezglutenową. Pozostaje jeszcze pytanie: u których osób wskazana jest diagnostyka w kierunku celiakii? Z pewnością są to pacjenci z: objawami zaburzeń wchłaniania dolegliwościami żołądkowo-jelitowymi niedokrwistością o nieustalonej przyczynie W przypadku dzieci, niedobór wzrostu jest również wskazaniem do wykonania badań. Ryzyko celiakii jest zwiększone u osób, których najbliżsi krewni mają potwierdzoną chorobę. Pacjenci, chorujący na inne choroby autoimmunologiczne, również są poddawani przesiewowym testom na celiakię (czyli oznaczaniu przeciwciał z krwi). Zwiększone ryzyko celiakii występuje również w niektórych schorzeniach genetycznych (np. zespole Downa). Nieceliakalna nadwrażliwość na gluten W kontekście schorzeń wywoływanych spożyciem glutenu warto również wspomnieć o stosunkowo "nowej" jednostce chorobowej - nieceliakalnej nadwrażliwości na gluten. Jej objawy mogą przypominać celiakię, często towarzyszy im również złe samopoczucie i przewlekłe zmęczenie. Po wykonaniu badań w kierunku celiakii okazuje się jednak, że wyniki zarówno badania poziomu przeciwciał, jak i biopsji jelita cienkiego, są negatywne. Stosowanie diety bezglutenowej przynosi natomiast bardzo szybką poprawę stanu klinicznego i samopoczucia. Przyczyny rozwoju nieceliakalnej nadwrażliwości na gluten nie zostały dokładnie poznane. Schorzenie rozpoznaje się po uprzednim wykluczeniu celiakii oraz alergii na produkty zawierające pszenicę. Leczenie polega na unikaniu glutenu w diecie. Niestety nie przeprowadzono jeszcze wiarygodnych badań naukowych celem sprawdzenia, czy taka dieta musi być stosowana przez całe życie. Profilaktyka celiakii W świetle dostępnych dowodów naukowych sposobem skutecznie zmniejszającym ryzyko zachorowania na celiakię jest odpowiednio wczesne wprowadzenie produktów zawierających gluten do diety niemowląt. Obecnie uważa się, że kontakt z niewielką ilością glutenu jest wskazany już około 5-6 miesiąca życia dziecka (niewielka ilość kaszki 1 raz dziennie). Po tym czasie można stopniowo zwiększać jego ilość w diecie, oczywiście cały czas obserwując reakcję organizmu dziecka. Jeżeli nie pojawią się żadne niepokojące objawy, nie ma wskazań do ograniczania glutenu w jego jadłospisie. Celiakia - terapia i rokowanie Podstawą leczenia celiakii jest ścisła eliminacja glutenu z diety przez całe życie. Po kilku tygodniach od wprowadzenia diety bezglutenowej, błona śluzowa jelita cienkiego ulega zagojeniu. Po kilku miesiącach zanikają również typowe dla celiakii przeciwciała. W momencie rozpoznania celiakii, pacjenci są zwykle kierowani do poradni dietetycznych, w których uczą się, jakich produktów muszą unikać oraz czym najlepiej je zastępować. Bardzo ważne jest zadbanie o prawidłowy bilans diety z uzupełnieniem składników, które normalnie pozyskiwane są z produktów zawierających gluten – błonnika oraz witamin z grupy B. Rokowanie co do wyleczenia celiakii jest niekorzystne - jest to choroba "na całe życie". Dzięki ścisłemu przestrzeganiu diety bezglutenowej można jednak kontrolować przebieg choroby i normalnie żyć. Pacjenci powinni pozostawać pod opieką lekarską, przede wszystkim w celu kontroli przestrzegania zaleceń dietetycznych oraz oceny ewentualnych niedoborów pokarmowych i ich powikłań. Odstępstwa od diety w przypadku celiakii nie są wskazane - spożycie nawet jednego posiłku zawierającego gluten może spowodować nawrót dolegliwości. Studentka medycyny na Collegium Medicum w Krakowie, powoli wkraczająca w świat ciągłych wyzwań pracy lekarza. Szczególnie zainteresowana ginekologią i położnictwem, pediatrią oraz medycyną stylu życia. Miłośniczka języków obcych, podróży i górskich wędrówek.

Niestrawność może objawiać się bólem brzucha, wzdęciami, głośnymi dźwiękami jelit, odbijaniem, nudnościami lub wymiotami. Wszystkie te objawy mogą prowadzić do utraty wagi i osłabienia organizmu, a także zaburzeń elektrolitowych i odwodnienia w wyniku biegunek lub wymiotów. celiakia.

Inne objawy to: - wysypka kiłowa, tzw. osutka, która zazwyczaj pojawia się 2-3 miesiące po powstaniu owrzodzenia. - zmiany w postaci grudek lub nacieków. - plamki na skórze o średnicy od 5 do 10 mm, plamki mają kolor różowy lub blado-czerwony i są najczęściej zlokalizowane na skórze nóg i rąk lub tułowia. - łysienie kiłowe.

Z czasem okazało się, że objawy skórne mogą być ważnym kryterium dla ustalenia rozpoznania COVID-19. Badanie opublikowane w „British Journal of Dermatology” wykazało, że dla 17% pacjentów z COVID-19 wysypki skórne były pierwszym objawem, który się pojawił, a dla 21% pacjentów były jedynym przejawem zakażenia wirusem SARS-CoV-2.

Choroba Duhringa nazywana jest opryszczkowatym zapaleniem skóry. Objawy choroby powstają na skutek zjedzenia pokarmu zawierającego gluten. Skutkiem tego na skórze osoby chorej powstają pęcherzyki, rumienie i czerwone grudki. Leczenie choroby Duhringa polega na podawaniu sulfonów oraz wyeliminowaniu produktów zawierających gluten z diety. Jak objawia się choroba Duhringa? Choroba Duhringa, inaczej zwane opryszczkowatym zapaleniem skóry, jest przewlekłą chorobą dermatologiczną. Jest to skórna postać celiakii. Schorzenie to związane jest zarówno z predyspozycjami genetycznymi, jak i środowiskowymi – powstaje na skutek jedzenia produktów zawierających gluten. Zmiany skórne pojawiające w efekcie nietolerancji glutenu są podobne do pęcherzykowato-grudkowych wykwitów skórnych obserwowanych w infekcji wirusem opryszczki zwykłej. Mogą one mieć postać: pęcherzyków wypełnionych płynem, które nie pozostawiają trwałych śladów, niewyczuwalnych dotykiem rumieni, pokrzywki związanej z obrzękiem skóry, wyraźnych, czerwonych grudek. Wykwity skórne najczęściej powodują uczucie pieczenia oraz świąd. Pojawiają się na głowie, twarzy, przy stawach łokciowych i kolanowych oraz na plecach pomiędzy łopatkami lub w okolicy krzyżowej. Zmiany na skórze nasilają się po spożyciu leków i pokarmów zawierających większe ilości jodu, np. rybach morskich i owocach morza. Ok. 10% chorujących oprócz zmian skórnych ma również objawy związane z układem pokarmowym. Objawia się to częściowym lub całkowitym zanikiem kosmków jelitowych. W chorobie Duhringa współwystępują również defekty szkliwa zębowego. Podobnie jak w postaci zwykłej celiakii mogą pojawić się również nietypowe symptomy choroby, tj. osłabienie, niedokrwistość czy depresja. Diagnoza choroby Duhringa W rozpoznaniu schorzenia Duhringa istotną rolę odgrywają specjalistyczne badania. W tym celu przeprowadza się biopsję zdrowej skóry z okolic niezmienionych chorobowo wokół wykwitów. Rozróżnia się dwie formy tego badania: histologiczne – aby stwierdzić mikroropnie w brodawkach skóry, immunopatologiczne – aby zaobserwować, czy są złogi IgA w skórze. Dodatkowo lekarz może zlecić uzyskanie wycinku z jelita w celu oceny nasilenia zmian w obrębie kosmków jelitowych. Próbki te można uzyskać na dwa sposoby. Pierwsza metoda wykorzystuje endoskop, czyli giętką rurkę zakończona kamerą. Wprowadza się ją do jelita cienkiego, a następnie wsuwa się małe szczypce pobierające wycinek materiału skórnego. Zobacz także: Atopowe zapalenie skóry głowy – objawy, metody leczenia Druga metoda odbywa się przy użyciu kapsułki Crosby`ego: wprowadza się do jelita cienką sondę zakończoną głowicą do pobierania wycinków. Kapsułka przysysa się do ściany dwunastnicy i odcina fragment śluzówki. Całe badanie wykonuje się pod kontrolą radiologiczną. Technika ta umożliwia pobranie większego materiału do badań niż za pomocą endoskopu. Ze względu na mały rozmiar sondy można stosować tą metodę również u małych dzieci czy niemowląt. Oba zabiegi nie należą do przyjemnych, aczkolwiek wykonuje się je w znieczuleniu miejscowym, są zatem bezbolesne. Leczenie choroby Dhuringa W celu leczenia skórnej postaci celiakii stosuje się zarówno postępowanie przyczynowe, jak i objawowe. Zmiany skórne szybko zanikają pod wpływem stosowania leków z grupy sulfonów (np. dapsonu). Uczucie pieczenia oraz świądu ustępuje po 2-3 dniach przyjmowania środków farmakologicznych. Opryszczkowate zapalenie skóry jest ściśle związane z celiakią. W związku z tym leczenie przyczynowe odbywa się poprzez stosowanie diety pozbawionej glutenu. Znajduje się on głównie w zbożach, np. pszenicy (wraz z dawnymi odmianami: orkisz, płaskurka), pszenżycie, jęczmieniu, życie i owsie. Nie wolno używać produktów wytworzonych z tych roślin, takich jak mąka, kasza, makaron, pieczywo. Aktualnie można zakupić wiele produktów bezglutenowych (oznaczonych symbolem przekreślonego kłosa) zarówno w sklepach specjalizujących się w żywności ekologicznej, jak i w zwykłych supermarketach. Zobacz także: Czym jest kontaktowe zapalenie skóry? Leczenie domowe i specjalistyczne Naturalnymi produktami niezawierającymi glutenu są: kukurydza, ryż, ziemniaki, soja, proso, gryka, tapioka, amarantus, soczewica, fasola, orzechy, owoce i warzywa oraz mięso. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) uznała za bezglutenowe również produkty przetworzone, których zawartość glutenu nie przekracza 20 mg na kg. Wprowadzenie restrykcyjnej diety prowadzi do częściowego lub całkowitego ustąpienia zmian w jelicie cienkim. Po około półrocznym okresie stosowania leków sulfonowych istnieje możliwość zmniejszenia dawki lub kompletnego zaprzestania ich przyjmowania. Można również nie korzystać z farmakologii, aczkolwiek w takim przypadku zmiany skórne będą się dłużej utrzymywać. Kolejnym elementem leczenia jest ograniczenie spożycia jodu. Jeśli jest taka możliwość, należy całkowicie wyeliminować go ze swojej diety. Zobacz film: Jak zbudowany jest układ pokarmowy. Źródło: 36,6

Choroba Duhringa często nazywana jest skórną postacią celiakii, ponieważ wywoływana jest przez gluten. Wprowadzenie diety eliminacyjnej łagodzi objawy choroby, jednak na efekty trzeba poczekać nawet do sześciu miesięcy. Czego dowiesz się z tego artykułu? Czym jest choroba ma wpływ dieta bezglutenowa na przebieg produkty spożywcze nasilają objawy czym polega dieta jest podział produktów bezglutenowych. Na jakie niedobory pokarmowe narażone są osoby na diecie bezglutenowej. Czym jest choroba Duhringa. Jest to opryszczkowate zapalenie skóry o podłożu autoimmunologicznym, której przyczyną jest nietolerancja glutenu. Pomimo, iż kosmki jelitowe zanikają lub ulegają spłaszczeniu, dotyczy to zdecydowanie mniejszego obszaru jelit, niż u osób z celiakią. Chorobę Duhringa cechuje wielopostaciowość zmian skórnych od plamek rumieniowych, czy wykwitów pokrzywkowatych po pęchęrzyki i grudki opryszczkowate. Zmiany skórne pojawiają się najczęściej w okolicach przedramion, pośladków, kolan, na głowie oraz karku. Niestety zmiany skórne są uciążliwe, ponieważ towarzyszy im świąd i pieczenie. Leczenie i rola diety bezglutenowej. W przypadku choroby trzewnej (celiakia) istotą leczenia jest dieta bezglutenowa. Natomiast w przypadku choroby Duhringa terapia biegnie dwutorowo, to oznacza, że oprócz diety bezglutenowej chory przyjmuje środki farmakologiczne. Doborem środków farmakologicznych oczywiście zajmuje się lekarz dermatolog lub wenerolog. Najczęściej wybieranym lekiem jest dapson, ponieważ szybko łagodzi dolegliwości związane ze świądem. Należy jednak pamiętać, że lek redukuje bądź łagodzi objawy skórne, nie wpływa jednak na zmiany jelitowe. Dlatego też wdrożenie diety bezglutenowej w przypadku skórnej postaci celiakii jest konieczne. Warto także rozważyć wdrożenie suplementacji witaminami E i C ze względu na ich korzystny wpływ przeciwzapalny. Powyższe witaminy są przeciwutleniaczami, które wspomagają układ odpornościowy. Sprawdź w jakich produktach jest ich najwięcej, kliknij TUTAJ. Gdy dieta bezglutenowa jest nieskuteczna, bądź nie przynosi zadowalających rezultatów. Opryszczkowe zapalenie skóry (choroba Duhringa) może występować również z innymi chorobami o podłożu immunologicznym. U ponad 20% chorych w badaniach stwierdza się również przeciwciała przeciwtarczycowe. W takim przypadku należy ograniczyć bądź wyeliminować z diety produkty bogate w jod takie jak ryby, owoce morza czy glony. Co to jest gluten i gdzie się znajduje? Gluten zgodnie z definicją WHO jest frakcją białka pochodzenia roślinnego, który znajduje się w zbożach: pszenicy, życie, owsie oraz w ich pochodnych. Osoby z nadwrażliwością na gluten zmagają się z zaburzeniami żołądkowo-jelitowymi takimi jak biegunki, zaparcia i wzdęcia. Konsekwencją powyższych zaburzeń jest ogólne osłabienie organizmu, utrata masy ciała oraz zmiany skórne. Przy chorobie Duhringa zaburzenia żołądkowo-jelitowe występują rzadziej i o lżejszym nasileniu niż u osób z celiakią. Natomiast głównym zaburzeniem są zmiany skórne, stąd nazwa skórnej postaci celiakii. Charakterystyka diety bezglutenowej. Według definicji WHO żywność bezglutenowa określa grupę produktów spożywczych, które naturalnie nie zawierają glutenu. Żywnością bezglutenową określa się również grupę produktów, z których gluten usunięto. W tym przypadku musi zostać zachowana proporcja, a mianowicie na 1 kg produktu nie może znajdować się więcej niż 20 mg glutenu. To właśnie na tych produktach znajdziemy symbol przekreślonego kłosa, który określa, że dany produkt jest bezglutenowy. Istnieje również żywność o zredukowanej ilości glutenu, gdzie 1 kg produktu zawiera od 20 do 100 mg glutenu. Dieta bezglutenowa jest dietą eliminacyjną, która może prowadzić do niedoborów składników pokarmowych, głównie witamin z grupy B oraz wapnia i żelaza. Mąki bezglutenowe są ubogie w białko, w których średnio na 100 gramów zawartość białka wynosi tylko 0,4 – 0,5 gramów. Najbogatsza w białko jest mąka sojowa, w której na 100 gramów białka jest aż 45 gramów. Jeśli chcesz poznać listę polecanych i sprawdzonych firm produkującą żywność bezglutenową warto śledzić rankingi i listy dostępne na stronie Polskiego Stowarzyszenia Osób z Celiakią i na Diecie Bezglutenowej. Alternatywne źródła witamin z grupy B. Tiamina (Witamina B1)Ryboflawina(Witamina B2)Niacyna(Witamina B3)Kwas pantotenowy(Witamina B5)Nasiona słonecznikaJaja Wątroba oraz mięso z piersi z kurczakaJajaKiełbasa sucha krakowskaSery twarogowe, camembertOrzechy arachidoweGroch oraz orzechy ziemneWieprzowinaPodroby wieprzoweZielony groszek, bóbPodroby i rybyKasza jaglanaRośliny strączkoweMorele, brzoskwinie, awokadoSery pleśnioweFlądra, łosośNasiona sezamuMleko owczeAwokado, arbuz Autor: Valeria Boltneva Witamina B6 Biotyna(Witamina B8)Witamina B9Witamina B12 Kasza gryczana i jaglanaŻółtko jajaPietruszka, fasola i sojaWątrobaWątroba wieprzowa i wołowaMleko w proszkuMigdały i nasiona sezamuSardynka, śledź i szczupakNasiona słonecznika i sezamuWątroba, nerkiJajaSery żółtePstrąg, makrela, łosośSer twarogowy oraz brieMango, kiwi, papajaKiełbasy suche, salamiNasiona roślin strączkowychAwokadoTuńczyk, łosośSłonina Bibliografia: Wybrane problemy kliniczne, Klinika Dermatologii Wenerologii i Alergologii Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego. J. Roszkiewicz, M. Lange, B. Nedoszytko: Skórne markery chorób jelitowych, poglądowe, Katedra Technologii i Analizy Instrumentalnej, Wydział Towaroznawstwa Uniwerystet Ekonomiczny w Poznaniu. I. Rybicka, A. Gliszczyńska-Świgło: Niedobory składników odżywczych w diecie bezglutenowej, dermatologiczny, prace specjalne. Katedra i Klinika Dermatologii i Wenerologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. A. Żebrowska, E. Waszczykowska, C. Kowalewski, K. Woźniak, M. Olszewska, W. Placek, R. Czajkowski, J. Szepietowski: Diagnostyka i postępowanie terapeutyczne w opryszczkowatym zapaleniu skóry (Choroba Duhringa), specjalistyczne o zdrowym odżywianiu Food Forum luty-marzec 2020. M. Mazur, K. Zakrzewska: Choroba Duhringa – postać skórna celiakii? D. Włodarek, E. Lange, L. Kozłowska, D. Głąbska: Dietoterapia. Wydawnictwo PZWL, zdjęcia głównego autorka: Mariana Kurnyk .

Propolis skuteczny w zwalczaniu lamblii. Kit pszczeli jest potężnym lekarstwem na infekcje. W pewnym badaniu 20% roztwór propolisu okazał się równie skuteczny w zwalczaniu lamblii, co tynidazol, przy czym naturalny środek miał tę zaletę, że nie towarzyszyły mu żadne efekty uboczne 7. Sugerowana dawka: 20-30% nalewka z propolisu

Aktualizacja: piątek, Kwiecień 8, 2022 - 01:02Opryszczkowate zapalenie skóry, choroba Duhringa objawy rozpoznanie leczenieOpryszczkowate zapalenie skóry inna nazwa choroba Duhringa jest przewlekłą, nawracającą chorobą skóry, której zewnętrzne objawy są podobne do klinicznego obrazu opryszczki pospolitej. Opryszczkowe zapalenie skóry charakteryzuje się polimorficzną, zgrupowaną wysypką i uczuciem pieczenia skóry. Po raz pierwszy opryszczkowate zapalenie skóry (dermatitis herpetiformis, DH) zostało opisane przez Louisa Dühringa w roku 1884. Choroba Duhringa zdjęcie:Choroba DuhringaEtiologia i patogeneza opryszczkowate zapalenie skóry nie zostały dokładnie ustalone. Ważne są nadwrażliwość na gluten (białko w zbożach) i celiakia. Nietolerancja glutenu objawy skórne choroba Duhringa: Nietolerancja glutenu objawy skórne Możliwe, że opryszczkowate zapalenie skóry występuje na tle zmian endokrynologicznych (ciąża, menopauza), limfogranulomatoza -chłoniak Hodgkina, choroba Hodgkina, ziarnica złośliwa, limfogranulomatoza, HL (od ang. Hodgkin’s lymphoma) , zatrucie , szczepienia, zmęczenie nerwowe i fizyczne. Zwiększona wrażliwość pacjentów z zapaleniem skóry Duhringa na jod sugeruje, że choroba występuje jako reakcja alergiczna na różne bodźce endogenne. Częste łączenie choroby Duhringa z chorobami onkologicznymi było powodem włączenia go do grupy dermatoz para-onkologicznych (paraneoplazji).Opryszczkowate zapalenie skóry występuje głównie między 25 a 55 rokiem życia. Występowanie choroby u dzieci w pierwszych miesiącach życia lub w podeszłym wieku jest niezwykle rzadkie. Opryszczkowate zapalenie skóry u dziecka:Opryszczkowate zapalenie skóry u dzieckaKobiety chorują rzadziej niż mężczyźni. Opryszczkowate zapalenie skóry na twarzy zdjęcie: Opryszczkowate zapalenie skóry na twarzyOpryszczkowate zapalenie skóry wysypka między pośladkami:Opryszczkowate zapalenie skóry krosty na pośladkachChoroby Duhringa charakteryzuje się rozległymi wysypkami na ciele o różnych rozmiarach i kształtach. Wysypki często wyglądają jak zgrupowane pęcherzyki i grudki, które znajdują się na obrzękowym tle. Choroba Duhringa wysypka zdjęcie: Choroba Duhringa Pęcherzyki i pęcherze z gęstą osłoną, przezroczystą lub przezroczystą krwawą wysypki w opryszczkowatym zapaleniu skóry jest różowo-czerwony. Pęcherzyki i bąbelki otwierają się po 3-4 dniach wraz z powstawaniem erozji, następnie na ich powierzchni tworzą się krwawe strupy. A po odrzuceniu skórki może pozostać plama pigmentu lub strefa depigmentacji na wysypka w chorobie Duhringa zlokalizowana jest na ramionach, kończynach górnych i dolnych, szczególnie w okolicy łokci i kolan, dotyczy to błony śluzowej; prawie nigdy nie dotyczy dłoni i z chorobą opryszczkowatym zapaleniem skóry doskwiera silny świąd włącznie z pieczeniem skóry i bolesnością Swędzenie może poprzedzać wysypkę lub pojawiać się w tym samym czasie, co chorobie Duhringa może też pojawić się bezsenność, osłabienie, gorączka. Może wystąpić zaburzenie stolca w postaci obfitych szarych zapalenie skóry rozpoznanieW ogólnej analizie krwi obserwuje się z reguły zwiększoną zawartość eozynofilii w chorobie Duhringa. W wyniku entropatii glutenowej może rozwinąć się niedokrwistość związana z brakiem żelaza lub kwasu foliowego. Zaleca się wykonanie następujących badań:Badanie biopsji skóry metodą bezpośredniej immunofluorescencji , która pozwala na identyfikację ziarnistych złogów Ig A w warstwie brodawkowatej skóry właściwej;Badanie cytologiczne płynu z pęcherza moczowego;Badanie histologiczne biopsji skóry;Badanie surowicy krwi (metoda ELISA).Diagnostyka instrumentalna nie jest wymagana. Zaleca się konsultację z gastroenrologiem w celu wykrycia enteropatii glutenowej, która u niektórych pacjentów wywołuje biegunkę tłuszczową. Choroby skórne na nogach opryszczkowate zapalenie skóry:Choroby skórne na nogach ZDJĘCIA =>> Choroba DuhringaOpryszczkowate zapalenie skóry leczenieLeczenie opryszczkowatego zapalenia skóry bez użycia leków polega na zastosowanie diety bezglutenowej (z wyłączeniem produktów z pszenicy, żyta, owsa, jęczmienia, prosa i innych zbóż, owoców morza bogatych w jod) jako ograniczenie stosowania soli leczeniu farmakologicznym stosuje się leki przeciwhistaminowe (leki przeciwalergiczne), terapię hormonalną (glikokortykosteroidy). Stosuje się również leczenie leczenia w każdym konkretnym przypadku, a także stosowane leki określa przede wszystkim ICD-10: - Zapalenie skóry - Zapalenie skóry opryszczkowateChoroba DuhringaOBJAWY Swędzenie skóry, Świąd skóry, Wysypka na skórze, PęcherzeKatalog chorób: Choroby skóryZOBACZ ZDJĘCIA CHORÓB SKÓRNYCH NA ... ^{Celiakia objawy skórne w tym przypadku daje w postaci pojawiających się na ciele grudek i pęcherzyków, które są bardzo swędzące. Gdy u pacjenta występuje nietolerancja glutenu, objawy skórne obejmują między innymi kolana i łokcie pacjentów, a także ich głowę (w tym twarz i część owłosioną głowy), ponadto występować} Celiakia jest chorobą układową jelita cienkiego o podłożu autoimmunologicznym, występującą u osób z predyspozycją genetyczną. Nieleczona może prowadzić do powikłań w postaci niedokrwistości czy osteoporozy. Najgroźniejszym powikłaniem nieleczonej celiakii jest chłoniak jelita cienkiego, jedyną skuteczną metodą leczenia jest dieta bezglutenowa. Spis treści: Celiakia – co to jest? Celiakia – diagnostyka Celiakia – przyczyny rozwiń Celiakia – co to jest? Celiakia, nazywana inaczej chorobą trzewną, jest enteropatia, czyli choroba zapalna jelita cienkiego na tle autoimmunizacj. Charakteryzuje się zaburzeniami trawienia oraz zmniejszonym wchłanianiem jelitowym. Trwa przez całe życie. Jest uwarunkowana genetycznie, występuje u nosicieli haplotypów HLA DQ2 i DQ8. W wyniku spożywania glutenu u osób z celiakią produkowane są przeciwciała, które uruchamiają autoimmunologiczną reakcję zapalną prowadzącą do zaniku kosmków jelitowych. Towarzyszy mu wzrost liczby limfocytów śródnabłonkowych oraz przerost krypt. Celiakia – diagnostyka Nie ma jednego badania diagnostycznego, na podstawie którego można jednoznacznie wykluczyć lub potwierdzić rozpoznanie celiakii. Diagnostyka jest miarodajna tylko wtedy, gdy była poprzedzona dostatecznie długim spożywaniem glutenu dlatego nie wykonuje się badań u osób stosujących dietę bezglutenową. Pierwszy etap diagnostyki celiakii to analiza objawów klinicznych. Ważnym elementem diagnostycznym jest biopsja jelita cienkiego oraz badania genetyczne. Potwierdzeniem choroby może być także badanie makroskopowe podczas endoskopii. Pomocne są również badania laboratoryjne - testy serologiczne służące wykryciu charakterystycznych dla celiakii przeciwciał przeciw transglutaminazie tkankowej i przeciwko endomysium. U dorosłych badaniem niezbędnym do rozpoznania choroby trzewnej jest badanie histopatologiczne wycinków pobranych z dwunastnicy podczas gastroskopii i nie może być zastąpione przez badania serologiczne. Według obowiązujących wytycznych do pewnego rozpoznania celiakii konieczne jest stwierdzenie zaniku kosmków jelitowych. Celiakia – przyczyny Celiakia jest chorobą wywołaną nieprawidłową reakcją immunologiczną na zawartą w zbożach mieszaninę białek - gluten. Występuje w pszenicy – gliadyna, jęczmieniu – hordenina i życie – sekalina. Nadal kwestią dyskusyjną pozostaje oddziaływanie aweniny, czyli białka znajdującego się w owsie. W 2018 r. odkryto nowy czynnik rozwoju nietolerancji glutenu. Jest nim białko CFTR, którego mutacja wywołuje groźną chorobę - mukowiscydozę. Celiakia – objawy Najbardziej charakterystyczne objawy celiakii dotyczą przewodu pokarmowego i są nimi: biegunki, zaparcia, bóle brzucha, zmiany apetytu i chudnięcie. Obecnie coraz częściej obserwuje się występowanie postaci nietypowych, gdy główne dolegliwości to: zmiany skórne, anemia z niedoboru żelaza, osteoporoza, osteopenia, zaburzenia miesiączkowania i niepłodność, zaburzenia nastroju i depresja czy pogorszenie intelektu. Objawy choroby są różne u dzieci oraz osób dorosłych. W wieku dziecięcym symptomami, które daje celiakia są częste biegunki, wymioty, niedokrwistość, zaburzenia osobowości oraz opóźniony wzrost. Charakterystyczny jest również powiększony obwód brzucha i wychudzenie. Współwystępować mogą: choroba Duhringa czyli opryszczkowate zapalenie skóry zaostrzające się pod wpływem jodu, cukrzyca typu 1 i niedobór przeciwciał IgA. U chorych w wieku szkolnym może nastąpić opóźnienie dojrzewania płciowego, zaparcia, biegunki, afty w jamie ustnej, niedokrwistość, trudności w nauce i niski wzrost. W przypadku dorosłych pierwszym objawem mogącym sugerować celiakię jest zaburzony rytm wypróżnień. W miarę rozwoju choroby pojawiają się liczne tłuszczowe biegunki, wzdęcia, niedokrwistość, zmniejszanie masy ciała oraz osłabienie. Celiakia – leczenie Leczenie celiakii to przede wszystkim dieta bezglutenowa. Stosować należy ją przez całe życie. Zakłada ona całkowitą eliminację z diety glutenu. Ponadto konieczne jest uzupełnianie niedoborów składników odżywczych, składników mineralnych oraz witamin. Głównie są to witamina B12 oraz K i żelazo. W przypadku, gdy osoba chora nie reaguje dobrze na dietę bezglutenową wprowadza się leczenie farmakologiczne. Opiera się ono na stosowaniu glikokortykosteroidów. U niektórych osób pojawia się też konieczność zastosowania środków immunosupresyjnych. Podejmowane są także próby zastosowania bakteryjnego enzymu prolylendopeptydazy, który według niektórych autorów zmniejsza toksyczność glutenu. Najnowsze prace wskazują, że opracowany do leczenia mukowiscydozy lek (Iwakaftor), pełniący funkcję wzmacniacza genu CFTR chroni komórki nabłonka jelita cienkiego przed szkodliwym działaniem glutenu. Celiakia – dieta W celiakii stosuje się dietę bezglutenową, a więc dietę całkowicie pozbawioną glutenu. Aby spełnić ten warunek należy całkowicie wyeliminować pszenicę, żyto oraz jęczmień i produkty mogące je zawierać. Spożywanie nawet małych ilości glutenu może prowadzić do nawrotów choroby oraz powikłań. Ze względu na swoje właściwości gluten ma szerokie zastosowanie w produkcji żywności i poza swoimi oczywistymi źródłami w postaci pieczywa, płatków, kasz występować może w: panierkach, wędlinach, konserwach mięsnych, gotowych sosach, produktach mięsnych, słodyczach, mieszankach przypraw. Zboża glutenowe zastąpić można przez: kukurydzę, ryż, sorgo, amarantus, proso, grykę i quinoę. Szczególnie wartymi wprowadzenia ze względu na wartość odżywczą są: kasza jaglana, gryczana i amarantus. Dobrze jest uwzględnić w jadłospisie suszone owoce, orzechy, nasiona słonecznika, ziarna sezamu oraz pestki dyni, nasiona roślin strączkowych. Ważne jest dostarczanie źródeł witaminy C. Zwiększa ona bowiem przyswajalność żelaza. Dieta bezglutenowa powinna charakteryzować się zawartością pełnowartościowego białka i być łatwo strawna. Dobrymi źródłami białka będą jaja, chude mięsa, ryby oraz mleko i jego przetwory. Przy czym uwzględnić należy, że celiakia bardzo często charakteryzuje się nietolerancją laktozy i konieczne może być jej ograniczenie lub całkowite wykluczenie. Zwykle dobrze tolerowane są jogurty, sery żółte i kefiry. Ponad to ograniczyć należy w dicie tłuszcze. Posiłki powinny być urozmaicone, uzupełniające niedobory składników mineralnych i witamin, bogate w owoce i warzywa. Warto skonsultować swoje menu z dietetykiem, choćby poprzez e-wizytę. Zródła: 1. Rybak A. Nowe wytyczne diagnostyczne celiakii wg Europejskiego Towarzystwa Gastroenterologii, Hepatologii i Żywienia Dzieci (ESPGHAN). Stand Med Pediatr 2012; 9:179-184 2. Grzymisławski M., Stankowiak – Kulpa H., Włochal M. Celiakia – standardy diagnostyczne i terapeutyczne 2010 rok. Forum zaburzeń metabolicznych 2010: 1 (1): 12 – 21. 3. Jarocka – Cyrta E. Choroba trzewna. Patogeneza, diagnostyka serologiczna, nowe metody leczenia. Gastroenterologia praktyczna 2011, 5: 19-28. 4. Giezowska H., Giezowski D. Choroba trzewna – patogeneza, diagnostyka, leczenie i możliwości działań profilaktycznych. Problemy Higieny i Epidemiologii 2014; 95 (4): 823 – 826. 5. Ludvigsson Bai Biagi F. te al. Authors of the BSG Coeliac Disease Guidelines Development Group: Diagnosis and management of adult coeliac disease: guidelines from the British Society of Gastroenterology. Gut, 2014; 63: 1210–1228 6. Villella Venerando A., Cozza G. et al. A pathogenic role for cystic fibrosis transmembrane conductance regulator in celiac disease The EMBO Journal 2019; 38 (6): 1-22 dr n. med. Katarzyna Skórzewska, redaktor merytoryczna enel-zdrowie

Na zespół dolegliwości składają się przede wszystkim bóle i wzdęcia brzucha, przewlekłe biegunki, a także utrata wagi i łaknienia. Objawy celiakii u dzieci dotyczą dodatkowo spowolnienia wzrostu, ponadto powodują szereg zaburzeń sfery psychicznej wpływających na trudności w nauce i zdolność koncentracji. Schorzeniu często

ent/webp-express/webp-images/doc-root/wp-content/uploads/2019/05/ 450w, 270w, 20w" sizes="(max-width: 180px) 100vw, 180px" type="image/webp"> Pielęgnacja stóp – odciski, pękające pięty, problemy z paznokciami, nadpotliwość Objawy skórne a celiakia- może ktoś pomoże. Celiakia z medycznego punktu widzenia. Moderator: Moderatorzy. Posty: 4 • Strona 1 z 1. Mamulkafraniulka Nowicjusz Ekspert medyczny artykułu Nowe publikacje хCała zawartość iLive jest sprawdzana medycznie lub sprawdzana pod względem faktycznym, aby zapewnić jak największą dokładność faktyczną. Mamy ścisłe wytyczne dotyczące pozyskiwania i tylko linki do renomowanych serwisów medialnych, akademickich instytucji badawczych i, o ile to możliwe, recenzowanych badań medycznych. Zauważ, że liczby w nawiasach ([1], [2] itd.) Są linkami do tych badań, które można kliknąć. Jeśli uważasz, że któraś z naszych treści jest niedokładna, nieaktualna lub w inny sposób wątpliwa, wybierz ją i naciśnij Ctrl + Enter. Objawy celiakii są bardzo zmienne. W przypadku ciężkiej choroby, podczas gdy w procesie patologicznym obejmował całą jelita cienkiego powoduje silne, odporne na leczenie, często nie są kompatybilne z życiem całkowitej zespołu złego wchłaniania pokarmu, w którym to często wtórny utrata wiele organów i układów. Występują także objawy jelitowe (obfite biegunki, polifonia itp.). W przeciwieństwie do tego pacjenci z ograniczonymi zmianami chorobowymi, w tym tylko z dwunastnicą i proksymalną szczupłą, mogą nie mieć objawów żołądkowo-jelitowych. Możliwe są tylko niedokrwistości, z powodu niedoboru żelaza i / lub kwasu foliowego, witaminy B12, a także objawów demineralizacji kości. Naturalny przebieg nieleczonej enteropatii glutenowej charakteryzuje się naprzemiennością okresów zaostrzeń i remisji. Choroba może wystąpić w okresie niemowlęcym, gdy zaczynają podawać produkty zawierające gluten. Jeśli leczenie nie jest rozpoczęte, objawy obserwuje się przez cały okres dzieciństwa, ale w okresie dojrzewania często zmniejszają się lub całkowicie zanikają. W ciągu 30-40 lat objawy choroby zwykle wznawiają się. U wielu pacjentów objawy choroby są praktycznie nieobecne, a diagnoza jest trudna, zanim osiągnie średnią lub nawet osoby starsze. Możliwości u dorosłych bezobjawowego przepływu enteropatii glutenowej potwierdzają badania morfologiczne biopsji i materiału chirurgicznego uzyskanego od pacjentów i ich krewnych. Najbardziej charakterystyczne objawy celiakii są następujące. Biegunka. Najczęstszym objawem enteropatii glutenowej, szczególnie w ciężkiej chorobie. Ze znacznym uszkodzeniem jelit, częste (do 10 lub więcej razy dziennie) i obfite stolce - wodniste lub półformalne, jasnobrązowy. Dość często kał zawiera pienistą lub maść (zawiera dużą ilość niestrawionego tłuszczu) o cuchnącym Często obserwowane z erozją glutenu i objawami uczucia wzdęcia, raspiraniya w jamie brzusznej, trudności w oddychaniu. Wzdęciom towarzyszy wytrącanie dużej ilości cuchnących gazów. U wielu pacjentów wzdęcia nie zmniejszają się nawet po wypróżnieniu. Objawy związane z rozwojem zespołu złego wchłaniania Utrata wagi. Utrata masy ciała jest tym bardziej wyraźna, im większe i cięższe jest uszkodzenie jelita cienkiego i nasilenie atrofii śluzówki. Mięśnie pacjentów są zanikowe, siła mięśni jest znacznie zmniejszona. Skóra jest sucha, turgor i jego elastyczność są znacznie zmniejszone. Palce przypominają "podudzia", paznokcie - "zegarek ze szkła". Spadkowi masy ciała towarzyszy wyraźna słabość, szybkie wzrostu i rozwoju fizycznego u dzieci. Wraz z rozwojem objawów klinicznych we wczesnym dzieciństwie obserwuje się znaczne opóźnienie w rozwoju dzieci, rozwoju fizycznym i metabolizmu białka. Naruszenie podziału i wchłaniania białek w jelicie prowadzi do znaczących zaburzeń metabolizmu białek, co objawia się utratą masy ciała, atrofią mięśni, spadkiem całkowitej zawartości białka i albuminy we krwi. W przypadku ciężkiej hipoproteinemii może występować obrzęk hipoproteinemiczny, czasem metabolizmu lipidów. Naruszenie wchłaniania tłuszczu prowadzi do obniżenia zawartości cholesterolu, trójglicerydów, lipoprotein we krwi i objawia się utratą wagi, zanikaniem tłuszczu podskórnego, pojawieniem się metabolizmu węglowodanów. Naruszenie podziału i wchłaniania węglowodanów objawia się tendencją do obniżania poziomu glukozy we krwi; czasami hipoglikemia ma objawy kliniczne: pocenie się, kołatanie serca, ból głowy, metabolizmu wapnia. Zaburzenie wchłaniania wapnia w jelicie cienkim, któremu towarzyszy jednocześnie naruszenie wchłaniania witaminy D, prowadzi do znaczących zaburzeń metabolizmu wapnia i układu kostno-stawowego. U pacjentów zmniejsza się zawartość wapnia we krwi, dochodzi do przełomu w tkance kostnej, rozwija się osteoporoza (jej rozwój jest wspierany przez nadczynność gruczołów przytarczyc w odpowiedzi na hipokalcemię). Klinicznie, zmiany te przejawiają się bólami w kościach, szczególnie w odcinku lędźwiowym kręgosłupa, klatce piersiowej, kościach miednicy, patologicznym (tj. Powstającym bez urazu) złamaniach kości. W przypadku ciężkiej hipokalcemii mogą wystąpić drgawki, które są promowane przez często obserwowany niedobór Rozwój niedokrwistości jest spowodowany naruszeniem wchłaniania żelaza w jelicie, zmniejszeniem jego zawartości we krwi (niedokrwistość z niedoboru żelaza). Wraz z tym zaburzenia wchłaniania witaminy B 12, która przejawia się w klinice 12 -scarce anemii. Możliwy rozwój wieloczynnikowej niedokrwistości wywołanej jednoczesnym niedoborem witaminy B 12 i zapadnięcie gruczołów dokrewnych. Dysfunkcje hormonalne rozwijają się w ciężkiej enteropatii glutenowej i wyraźnym zespole złego wchłaniania. Niewydolność nadnerczy przejawia wyraźne osłabienie, zabarwienie skóry i błon śluzowych (kozhapriobretaet szarawo-brązowy, jasnobrązowy odcień ilibronzovy), zawroty głowy i niedociśnienie tętnicze, obniżenie zawartości sodu we krwi, chloru, gruczołów płciowych objawia się u mężczyzn przez zmniejszenie siły działania, zmniejszenie nasilenia drugorzędowych cech płciowych, atrofię jąder; u kobiet niedobór lub brak miesiączki. Być może rozwój niedoczynności tarczycy w związku z naruszeniem wchłaniania w jelitach jodu. Niewystarczająca czynność tarczycy pojawia pasty twarzy, dreszcze, zwiększenie masy ciała, bradykardia, zaparcia, chrypka, ospałość, zaburzenia pamięci, utrata włosów, suchość skóry, zmniejszenie T krwi 3, T 4. W rzadkich przypadkach możliwy jest rozwój cukrzycy autoimmunologicznej. Polyhypovitaminosis. Naruszenie wchłaniania witamin prowadzi do rozwoju objawów hipowitaminozy. Brak witaminy A objawia się suchą skórą, zmniejszoną ostrością wzroku (szczególnie w półmroku); brak witaminy B 12 - niedokrwistość makrocytowa; witamina C - zwiększone krwawienie, krwotok skóry, krwawienie z dziąseł, wyraźne ogólne osłabienie. Niedobór witaminy B prowadzi do rozwoju obwodowej polineuropatii (redukcja odruchów ścięgnistych, wrażliwość w dalszych częściach kończyn), uczucie parestezji, drętwienie nóg). Klęska układu nerwowego jest pogarszana przez niedobór witamin B 6, B 12, B 2, PP. Przy niedoborze witaminy B 2 rozwija się kątowe zapalenie jamy ustnej, witamina K - innych narządów układu pokarmowego. Podczas badania jamy ustnej obserwuje się zapalenie języka (język szkarłatno-czerwony, pęknięty, brodawki wygładzone), wargi wyschnięte, popękane. Brzuch jest obrzęknięty, powiększony objętościowo (z powodu wzdęć), wraz z rozwojem ciężkiej hipoproteinemii może wystąpić pojawienie się wodobrzusza. U niektórych pacjentów wątroba jest powiększana (rzadki objaw), a ultradźwięki określają jej rozproszone mięśnia sercowego. U pacjentów z chorobą trzewną rozwijać zawał Duchenne'a, która charakteryzuje się występowaniem duszności i kołatania serca, zwłaszcza podczas wysiłku, małe wydłużenie lewej granicy serca, bezdźwięcznych tonów serca, spadkiem załamka T w formy enteropatii glutenowej (celiakia): W zależności od charakterystyki przebiegu klinicznego rozróżnić: typowa forma - charakteryzująca się typowymi objawami i rozwojem choroby we wczesnym dzieciństwie;wymazana forma - charakteryzuje się przewagą w obrazie klinicznym objawów pozajelitowych (niedokrwistość, osteoporoza itp.).forma utajona - charakteryzuje się niskim nasileniem objawów klinicznych, przepływem subklinicznym i objawia się po raz pierwszy u dorosłych lub nawet w starszym wieku.[1], [2], [3], [4], [5], [6], [7], [8], [9], [10], [11], [12], [13], [14] Translation Disclaimer: The original language of this article is Russian. For the convenience of users of the iLive portal who do not speak Russian, this article has been translated into the current language, but has not yet been verified by a native speaker who has the necessary qualifications for this. In this regard, we warn you that the translation of this article may be incorrect, may contain lexical, syntactic and grammatical errors. Gz9b.